Transmisja danych w LCN

LCN - ROZPROSZONY I UNIWERSALNY

LCN (Local Control Network) jest uniwersalnym, rozproszonym systemem inteligentnego budynku. Znalazł już zastosowanie w wielu rodzajach obiektów - od budownictwa mieszkaniowego, poprzez obiekty handlowe, administracyjne, sportowe na budynkach przemysłowych kończąc.

Jego charakterystyczną cechą jest brak dodatkowego przewodu magistralowego. Oprócz standardowychmożliwości sterowania ogrzewaniem i oświetleniem pozwala m.in. na kontrolę dostępu za pomocą karty transpondera oraz sterowanie za pośrednictwem GSM.

Podstawą tego rozwiązania są moduły logiczne LCN. Są to w pełni autonomiczne urządzenia wyposażone w układ mikroprocesorowy, zasilacz, sprzęg sieciowy oraz elektroniczny układ wejścia/wyjścia. Producent oferuje ich 7 rodzajów.

Moduły różnią się między sobą obudową, liczbą i rodzajem dostępnych przyłączy, mocą oraz wbudowanym filtrem. Wszystkie są ze sobą kompatybilne i identyczne pod względem oprogramowania. Dwa podstawowe, spełniające rolę czujnika i aktora, to LCN-UPP oraz LCN-SH.

Pierwszy jest przeznaczony do montażu w puszce elektrycznej, a drugi w rozdzielni na szynę DIN. Zaleca się, aby puszki montażowe były na tyle duże (najlepiej puszki podwójne lub z kieszenią), żeby obok włączników mogły się zmieścić dwa moduły podtynkowe.

Dwa kolejne urządzenia spełniają rolę samych czujników (bez wyjść) - LCN-UPS i LCN-UPS24. Obydwa są montowane do puszki z tą różnicą, że LCN-UPS24 jest zasilany napięciem 24VDC. Pozostałe moduły to: LCN-HU - uniwersalny moduł na szynę DIN z wyjściami 0-10V i DSI/DALI, LCN-LD - moduł o dużej mocy przewidziany dla teatrów, scen i hal oraz LCN-DI12 - do tworzenia indywidualnych pulpitów sterujących i sygnalizujących.

Moduły LCN realizują wszystkie funkcje oferowane w ramach systemu: przełączania, ściemniania, sterowania czasowego oraz funkcje logiczne. Moduły zawierają zazwyczaj 2 wyjścia elektroniczne.

Oprócz tego można do nich podpiąć urządzenia peryferyjne, za pomocą 3 portów występujących w różnych konfiguracjach:

• T - przeznaczony do podłączenia standardowych przycisków dowolnych producentów lub elektronicznych przycisków EIB (za pomocą odpowiednich adapterów),
• I - do podłączenia czujników (np. temperatury, sterowania IR, wiatru, odbiornika transpondera),
• P - do podłączenia wyposażenia peryferyjnego, np. bloku przekaźników lub portu binarnego.

Przykładowo moduły z portem T mogą obsłużyć maksymalnie 8 zewnętrznych przycisków, dla każdego rozróżniając 3 stany: „krótko” - krótkie przyciśnięcie, „długo” - długie przyciśnięcie i „puść” - zwolnienie przycisku po długim przyciśnięciu.

Dla każdego stanu można zdefi- niować dowolną funkcję, a dodatkowo dzięki podwójnej tablicy przycisków w pamięci aparatu, jeden stan może wywołać dwa niezależne polecenia. Oprócz przycisków, systemem można sterować też zdalnie pilotami IR (4- lub16-przyciskowe). Cała oferta produktów LCN jest bardzo szeroka.

Nie sposób jej całej omówić, ale warto przynajmniej wymienić niektóre elementy, takie jak: panele przycisków pojemnościowych, przekaźniki (1-, 2-, 8- krotne, 4 × 2 do silników, 3-krotny DSI/ DALI), czujniki binarne (3-, 4-, 8-krotne), czujniki wewnętrzne (temperatura, światło, ruch) i zewnętrzne (wiatr, deszcz, temperatura) oraz przedłużacze/rozdzielacze portu I.

TRANSMISJA DANYCH W LCN

W sieciach LCN można maksymalnie utworzyć 120 segmentów po 250 modułów każdy. Prędkość transmisji między modułami wynosi 100 pakietów na sekundę (9600 b/s), a między segmentami od 1000 do 10000 pakietów na sekundę (38 kb/s - 2,5 Mb/s).

W celu zwiększenia wydajności instalacji moduły można łączyć w grupy. Można utworzyć do 250 grup, przy czym jeden moduł może maksymalnie należeć do 12 z nich. Wtedy za pomocą jednego polecenia, posługując się numerem grupy, wysyłamy jeden rozkaz do wielu modułów naraz. Sieć segmentowa jest przydatna szczególnie w budynkach wielokondygnacyjnych oraz tam, gdzie poszczególne części budynku mają różną specyfikę.

Pozwala na wygodniejszy nadzór nad instalacją i usprawnienie transmisji danych. W tym celu poszczególne segmenty sieci łączy się specjalną magistralą segmentów (skrętka 2-parowa Cat 5), która zostaje połączona z magistralą LCN za pośrednictwem sprzęgów. Magistrala ta musi być okablowana linearnie, w przeciwieństwie do magistrali LCN, gdzie występuje pełna dowolność topologii.

W wersji maksymalnej system może mieć 30 tys. modułów. Magistrala LCN nie wymaga stosowania osobnego przewodu. Do transmisji wykorzystywany jest przewód neutralny instalacji elektrycznej oraz dodatkowa żyła danych.

Zaleca się stosowanie przewodów NYM/ YDY o średnicy 1,5 lub 2,5 mm2, które umożliwiają budowę odcinków nawet do 1000m (długość tę można wydłużyć, stosując Więcej informacji

Informacje na temat inteligentnych budynków i generalnie automatyki budynkowej znaleźć można w coraz większej liczbie magazynów oraz w Internecie. Zainteresowanym osobom polecamy rozpoczęcie poszukiwań w jednym z miesięczników firmowanych marką AVT Korporacja, którym jest „Budujemy Dom”.

Informacje o nim, a także artykuły poświęcone tytułowej tematyce znaleźć można na stronie

Magistrala Instabus jest oparta na skrętce ekranowanej, w której jedna para jest wykorzystywana, a druga pełni rolę rezerwowej. Dzięki temu, że magistrala tworzy sieć SELV (Safety Extra-Low Voltage), możliwe jest instalowanie sensorów w miejscach, gdzie napięcie 230VAC jest niedopuszczalne.

Programowanie może odbywać się na jeden z dwóch sposobów. W trybie Easy możliwe jest skonfigurowanie modułów za pomocą przycisków i pokręteł znajdujących się na obudowach. Daje to ograniczone możliwości i nadaje się jedynie do prostszych instalacji.

Drugą możliwością jest tryb System, wymagający podłączenia do magistrali komputera z zainstalowanym oprogramowaniem ETS. Za jego pomocą w prosty sposób można zdefiniować strukturę instalacji, uwzględniając podział na budynki, sekcje budynków (np. piętra), pomieszczenia i szafki rozdzielcze.

Urządzenia można dodawać z katalogu i przyporządkowywać im pomieszczenia czy szafki, w których są zainstalowane. Każde urządzenie musi mieć nadany adres, za pomocą którego będzie identyfikowane w systemie. Struktura adresu, zbliżona do struktury adresu IP, składa się z 3 części: numeru obszaru, numeru linii i numeru urządzenia.

Na podstawie adresu docelowego przesyłane telegramy mogą być skutecznie odfiltrowywane w sprzęgłach linii i obszarów, co może znacznie zmniejszyć ruch w sieci. Skojarzenie aktora i sensora odbywa się przez przeciągnięcie ich funkcji do jednej grupy. Obsługa i programowanie za pomocą programu ETS3 są bardzo intuicyjne, a hierarchiczna budowa sieci znacznie ułatwia kontrolowanie projektu. Bazy danych elementów są dostępne na stronach ich producentów.

Robert Klonek, Paweł Jendrusiewicz