Jak działa aerator?

Stacje uzdatniania wód podziemnych wyposaża się w aeratory do napowietrzania. Jego efektywność zależy od powierzchni kontaktowej wody i powietrza, która powinna być jak największa i warunków mieszania natlenionej wody. Zależy to od konstrukcji oraz pojemności aeratora, który powinno się dobrać odpowiednio do potrzeb procesu

Urządzenia tego typu to zwykle zbiorniki wykonane ze stali nierdzewnej, do których doprowadzana jest woda i sprężone powietrze pod ciśnieniem większym niż ciśnienie wody. W przykładowym wykonaniu są wyposażone w automatyczny układ regulowania poziomu wody oraz wielkości poduszki powietrznej. Jego częścią są: sonda poziomu, na przykład przewodnościowa, zawory elektromagnetyczne, spustowy i wyrzutowy, i zawory regulujące przepływ powietrza, zwrotny i odcinający na jego dopływie. Aerator uruchamia się po włączeniu pompy, która doprowadza wodę do stacji uzdatniania. Woda wpływa do napowietrzacza wlotem u góry, a wypływa tym u dołu zbiornika. Jej natlenianie to proces dwuetapowy. W pierwszym kroku woda jest rozpylana na poduszce powietrznej i gromadzi się na dnie zbiornika. Tam jest dodatkowo napowietrzana przez nawiew. Trwa to określony czas, potrzebny do zajścia reakcji utleniania żelaza i manganu.

Napowietrzacz jest również wyposażony w automatyczne odpowietrzniki, które odprowadzają nadmiar powietrza wraz z gazami uwolnionymi z wody. Dodatkowo jego częścią jest układ automatycznego zrzutu powietrza, który aktywuje się, gdy odpowietrzniki nie są w stanie usunąć ze zbiornika zbyt dużej ilości gazów. Zapobiega to zapowietrzaniu się aeratora, co mogłoby spowodować zanieczyszczenie już uzdatnionej wody.

Automatyczna regeneracja filtrów

Kolejnym etapem uzdatniania wody jest przejście sekcji filtrów odżelaziająco- odmanganiujących, których zadaniem jest oddzielenie utlenionych cząstek związków żelaza i manganu na specjalnym podłożu. Są to filtry ciśnieniowe z układem drenażowym, na którym w przykładowym wykonaniu umieszczone jest złoże katalityczne podsypane żwirem kwarcowym. Podczas eksploatacji filtra na podłożu odkładają i z czasem nagromadzają się osady. To wymusza jego okresową regenerację.

Jest to przeważnie proces zautomatyzowany. Przykładowy cykl płukania filtrów odżelaziająco-odmanganiujących obejmuje: przedmuchiwanie powietrzem, płukanie wsteczne i dopłukanie. Najpierw zamykane są wlot wody z ujęcia i wylot uzdatnionej, a zawór płuczący otwiera się, odprowadzając wodę pozostałą w filtrze do kanalizacji. Kolejny krok to wzruszenie wkładu filtra powietrzem. W tym celu na kilka minut otwiera się zawór, którym jest ono wtłaczane, a po jego zamknięciu nadmiar powietrza jest odprowadzany na zewnątrz automatycznym odpowietrznikiem filtra. W czasie płukania wstecznego woda jest tłoczona w kierunku przeciwnym niż ten, w którym płynie, kiedy jest poddawana uzdatnianiu. To umożliwia wybicie i wypłukanie osadów z podkładu. Na koniec filtr przepłukuje się wodą nieuzdatnioną odprowadzaną do ścieków.