Drukarki RFID

Drukarki RFID to urządzenia, które jednocześnie drukują informacje i kodują dane w etykietach RFID. Pierwsze mogą być dowolnego typu – drukarki RFID mogą nanosić na znaczniki zarówno napisy, grafiki, jak i kody kreskowe 1D i 2D. Urządzenia te zapewniają dużą oszczędność czasu, wykonując oba zadania jednocześnie. Ponadto nawet gdy znaczników nie trzeba zadrukowywać, dzięki typowo dużej szybkości tych urządzeń, wykorzystując je do zautomatyzowania kodowania, można uzyskać dużą oszczędność czasu.

Drukarki RFID można podzielić na grupy w zależności od ich przepustowości. Te przemysłowe są w stanie wydrukować dziennie nawet kilkanaście tysięcy znaczników. Opłaca się z nich korzystać, jeśli wymagana jest tak duża wydajność. Stacjonarne urządzenia do zastosowań biurowych z kolei mogą wydrukować typowo powyżej 500 tagów dziennie. Drukarki mobilne natomiast są w stanie wykonać przeciętnie około 200 znaczników. Nie są one tak powszechne, jak te przemysłowe ani biurowe. Mogą się jednak okazać bardzo wygodną alternatywą dla stacjonarnych, jeżeli trzeba drukować znaczniki lokalnie w rozległych obiektach, na przykład w magazynach. Z powodu kompaktowości mogą jednak wymagać niestandardowych materiałów eksploatacyjnych.

Poza tym drukarki RFID klasyfikuje się ze względu na częstotliwość pracy znaczników. Najpopularniejsze są te drukujące pasywne tagi UHF. Wyposaża się je w koder w zakresie częstotliwości 860‒960 MHz. Ponieważ popularność znakowania RFID rośnie i na rynku pojawiają się nowe typy tagów, dostępne są też specjalistyczne drukarki przystosowane do ich specyfiki, na przykład zadrukowujące piankowe albo metalowe podkłady.

Druk termiczny czy termotransferowy?

Nadruki na znacznikach RFID zazwyczaj wykonywane są w jednej z dwóch technologii, które poza tym wykorzystuje się do zadrukowywania „zwykłych” papierowych etykiet. Są to: druk termiczny i termotransferowy. Większość drukarek RFID może pracować w obu trybach – przełączenie z jednego na drugi wymaga zmiany ustawień urządzenia i użycia odpowiednich materiałów eksploatacyjnych.

Proces drukowania pierwszą metodą składa się z dwóch etapów: podgrzanie głowicy drukującej oraz jej kontaktu z papierem przechodzącym przez urządzenie, po którym głowica przesuwa się, odwzorowując zadany wzór. Aby stał się on widoczny, papier musi mieć specjalne właściwości. Nadaje mu je termoczuła emulsja, którą jest powlekany. Dzięki niej papier tam, gdzie styka się z rozgrzaną głowicą drukującą, ciemnieje.

Technologia termiczna jest popularna poza drukarkami RFID – na co dzień wykorzystuje się ją przykładowo do drukowania paragonów, etykiet wysyłkowych, plakietek z nazwiskami. Cechą wspólną wszystkich tych nośników informacji jest to, że są użytkowane tylko przez krótki czas, dlatego nie oczekuje się od nich długiej żywotności ani wysokiej odporności na trudne warunki.

W przypadku etykiet RFID, które mają dłużej pozostać czytelne, nie jest już jednak tak chętnie stosowana, ponieważ nadruki wykonane tą techniką z czasem bledną, zwłaszcza pod wpływem światła słonecznego i ciepła. Nie są też odporne na ścieranie.

W drugiej metodzie nagrzana głowica jest dociskana do specjalnej termotransferowej taśmy. W miejscu kontaktu ta ostatnia się topi, co sprawia, że zostaje przeniesiona na zadrukowywany materiał. Druk termotransferowy jest preferowaną metodą w przypadku etykiet RFID, gdyż zapewnia trwałość i odporność nadruków na światło słoneczne, ciepło i ścieranie. Poza tym obecność taśmy pomiędzy głowicą a etykietą separuje ją od kurzu i brudu. Główną wadą tej metody jest natomiast koszt taśmy.

Jaka taśma będzie najlepsza?

Wyróżnić można trzy typy taśm termotransferowych: woskowe, woskowo-żywiczne, żywiczne. Każdy z nich ma zalety, ale i wady. Największą popularnością cieszą się taśmy woskowe. Są niedrogie. Mają również niską temperaturę topnienia. Powinno się ich używać generalnie do wykonywania nadruków na etykietach papierowych, powlekanych i niepowlekanych. Czasem niestety wychodzą one nieostre i zwykle mają krótszą żywotność. Poza tym taśmy woskowe mogą pozostawiać smugi.

Taśmy termotransferowe woskowo-żywiczne z kolei są droższe, chociaż jednocześnie tańsze niż te tylko żywiczne. Mają średnią temperaturę topnienia. Można ich używać do drukowania na papierze powlekanym, w tym z błyszczącymi, gładkimi powierzchniami i syntetycznym. Zapewniają ostre, wyraźne nadruki, o dużej trwałości.

Taśmy żywiczne mają największą temperaturę topnienia w porównaniu do pozostałych dwóch typów. Sprawdzą się w zadrukowywaniu na przykład metek odzieży. Gwarantują ostre, wyraźne nadruki, o bardzo dużej trwałości. Są jednak w zestawieniu z woskowymi i woskowo-żywicznymi najdroższe.

Na co zwrócić uwagę, wybierając drukarkę RFID?

Rozdzielczość nadruków, wyrażana w DPI, jest jednym z ważniejszych parametrów drukarek. Znaczenie ma ona szczególnie w drukowaniu oznaczeń, które będą odczytywane przez czytnik – przykład to kody kreskowe, które się skanuje. Jeżeli nadruk nie będzie wyraźny, skaner może nie być w stanie go w ogóle rozpoznać. Drukarki o większej rozdzielczości są jednak droższe.

Kolejny bardzo istotny parametr to szerokość wydruku. Przed zakupem drukarki trzeba się upewnić, że etykiety, które mają być zadrukowywane, nie okażą się zbyt szerokie dla danego modelu. Generalnie im większa jest szerokość wydruku, tym drukarka jest droższa. Z drugiej jednak strony zapewnia to dużą elastyczność, ponieważ w jednym urządzeniu można drukować etykiety o różnych rozmiarach poniżej wartości maksymalnej dla danego modelu.

Ważna informacja to też obsługiwana przez drukarkę grubość etykiet (niektóre, na przykład na piankowym podkładzie, jeżeli są dopuszczalne w danym modelu, mogą wymagać specjalnej konfiguracji) oraz minimalna (albo maksymalna) długość.

Istotny w drukowaniu etykiet jest również sposób, w jaki drukarka rozpoznaje koniec jednej i początek kolejnej. Długość pojedynczej etykiety można ustawić w drukarce na etapie kalibracji, wówczas można korzystać z rolek, w których są one naklejone jednak obok drugiej, bez odstępu. Alternatywą jest rozmieszczenie kolejnych etykiet w stałej odległości od siebie – drukarka jest w stanie wykryć odstęp na podstawie zmniejszenia się grubości podkładu. Często w tych przerwach nadrukowane są kreski w kolorze innym niż podkład, które na tej podstawie rozpoznaje drukarka.

Monika Jaworowska