Szkolenia z robotów przemysłowych
Ważną kategorią są szkolenia z zakresu obsługi konkretnych typów urządzeń. Przykładem są kursy korzystania z robotów przemysłowych.
Szkolenia tego typu zazwyczaj dotyczą maszyn konkretnej marki. Mają kilka grup docelowych. Zainteresowani nimi są użytkownicy, programiści oraz integratorzy robotów przemysłowych, jak i osoby odpowiedzialne za utrzymanie ruchu w zakładzie. W zależności od tego różnią się poruszaną tematyką. W przypadku kursów dla użytkowników na wstępie podaje się informacje podstawowe, m.in. na temat budowy i parametrów robotów. Bez względu na stopień zaawansowania kursantów standardowo w ramach tego rodzaju szkoleń przedstawiane są zagrożenia oraz zasady bezpiecznej pracy. Użytkownikom wyjaśnia się też, jak podłączyć, uruchomić i wyłączyć robota i wprowadza w podstawy jego programowania online/offline. Na szkoleniach dla integratorów rozszerza się te zagadnienia oraz uzupełnia je o informacje pomocne w integrowaniu oraz wdrażaniu stanowiska zrobotyzowanego, zaś służbom utrzymania ruchu przybliża się kwestie związane z przeglądami okresowymi i codziennymi, resetowaniem robota, aktualizacją oprogramowania i przede wszystkim obsługą błędów. Oprócz szkoleń z zakresu obsługi tradycyjnych robotów przemysłowych można znaleźć coraz więcej kursów poświęconych nowym rozwiązaniom, takim jak roboty współpracujące czy autonomiczne roboty mobilne (patrz: ramka).
Obsługa obrabiarek
Przykładem są też kursy obsługi i programowania obrabiarek sterowanych numerycznie. Ich grupą docelową są operatorzy i programiści CNC. Zazwyczaj na początkowych zajęciach przedstawiane są podstawy rysunku technicznego w obróbce skrawaniem. Następnie charakteryzowane są techniki obróbki. Wybrane tematy poruszane na tym etapie to: budowa i kinematyka tokarki / frezarki, typy narzędzi tokarskich i frezarskich oraz ich charakterystyka, materiały do produkcji narzędzi skrawających i ich charakterystyka, geometria tokarki / frezarki i jej punkty charakterystyczne, układ współrzędnych przedmiotu obrabianego. W temacie programowania obrabiarek CNC omawiane są z kolei m.in. następujące zagadnienia: interpolacje liniowe oraz kołowe i tworzenie programów w znormalizowanym języku zapisu poleceń dla urządzeń CNC (G-code).
Na zajęciach praktycznych natomiast zwykle przedstawia się podstawy pracy z konkretnymi modelami centrów obróbczych z różnymi sterownikami, w tym: uruchamianie maszyny, jej inspekcję i konserwację, mocowanie narzędzi oraz przedmiotów obrabianych. Przeważnie na szkoleniach ogólnych w części praktycznej kursanci mają do dyspozycji obrabiarki ze sterownikami marek popularnych w branży CNC, z którymi najprawdopodobniej zetkną się w pracy (Sinumerik, FANUC, Okuma, Heidenhain). Ponadto prowadzone są szkolenia poświęcone sprzętowi konkretnych producentów. Osoby szkolące się z technologii obróbki skrawaniem mogą też zainteresować kursy dla programistów CAD/ CAM, na których nauczą się m.in. przygotowywać modele pod kątem toczenia i frezowania.
Szkolenia stanowiskowe
Bogata jest także oferta szkoleń dla konkretnych stanowisk pracy. Przykładem są te dla spawaczy. Zainteresowani tą profesją mogą wziąć udział m.in. w kursach, na których poznają podstawy tej techniki. Omawia się na nich zwykle: klasyfikację metod łączenia metali (spawanie, zgrzewanie, lutowanie) i procesów spawania, spawalność różnych materiałów, przyczyny odkształceń części spawanych i sposoby ich ograniczania, techniki przygotowania krawędzi blach, wpływ różnych parametrów na proces spawania, pozycje spawania, rodzaje i wymiarowanie spoin, typy pęknięć w złączach spawanych (gorące, zimne, lamelarne, wyżarzeniowe). Zainteresowani mogą także wziąć udział w kursach poświęconych normom branżowym, na przykład serii PN-EN 15085 dotyczącej spawania części pojazdów szynowych, zasadom projektowania konstrukcji spawanych i obliczania kosztów procesu spawania.
Na kursach z projektowania konstrukcji spawanych omawia się tematy takie jak: podstawy obliczeń konstrukcyjnych i obliczania spoin, oznaczanie spoin na rysunkach, zachowanie się złączy spawanych przy różnego rodzaju obciążeniach (statyczne, dynamiczne, przełomy), obciążenia dynamiczne i termomechaniczne w konstrukcjach spawanych. Na kursach poświęconych kosztom spawania przedstawia się z kolei: ich główne składniki, zasady obliczania ilości materiałów dodatkowych (drutu, elektrod, gazu, topników), czasu spawania, współczynnika czasu jarzenia łuku, kosztów robocizny, materiałów dodatkowych, energii elektrycznej, amortyzacji urządzeń spawalniczych. Przedstawia się dodatkowo zwykle porównanie kosztów różnych metod spawania i materiałów dodatkowych oraz sposoby na ich ograniczanie.
Na oddzielnych kursach od strony teoretyczno-praktycznej można się ponadto zapoznać z różnymi metodami spawania, na przykład elektrodą otuloną, topliwą w osłonie gazów, nietopliwą w osłonie gazów, łukiem krytym. Innym przykładem szkoleń stanowiskowych są kursy obsługi urządzeń transportu bliskiego (patrz: ramka).