Kody 1D i 2D

Etykiety są zadrukowywane informacją pozwalającą na zidentyfikowanie oznakowanego wyrobu. Może być ona czytelna dla ludzi albo zakodowana. W drugim przypadku nalepki zadrukowuje się kodami 1D lub 2D.

Pierwszą grupę stanowią jednowymiarowe kody kreskowe (paskowe). Oznaczenia te składają się z następujących po sobie czarnych oraz białych pasków. Informacja jest zapisywana w szerokości i kolejności kresek. Szerokość pasków mieści się zwykle w przedziale 0,15‒1 mm. Na początku i na końcu występują fragmenty składające się z określonej sekwencji kresek przypisanej konkretnemu typowi kodu. Na ich podstawie jest on rozpoznawany.

Początek jest poprzedzony przerwą (quiet zone), następuje ona także na końcu. Odstępy te muszą pozostać niezadrukowane, żeby można było odróżnić kod od otaczającego tła. Szerokość przerw powinna być w przybliżeniu dziesięciokrotnie większa od najwęższego paska. W kodzie jest też zapisywana suma kontrolna. Jej porównanie z wartością obliczoną na podstawie odczytu weryfikuje poprawność oznaczenia.

Kody 2D (matrycowe) pozwalają na zapis większej ilości informacji niż kreskowe. Oznaczenia te składają się z jasnych i ciemnych elementów, zwykle kwadratowych, tworzących mozaikę. Rozmiar pikseli mieści się w zakresie 0,1‒0,6 mm (dotyczy długości boku). Podobnie jak w przypadku kodów kreskowych potrzebne są przerwy, wystarczą jednak mniejsze. Dookoła mozaiki zachować należy odstęp o szerokości co najmniej jej pojedynczego elementu. Wzór kodu tworzą pola danych i dodatkowe wskaźniki, ułatwiające zlokalizowanie kodu na obiekcie i jego odczyt.

W przypadku kodów Data Matrix znacznikiem wyszukiwania są na przykład pary boków: lewy i dolny oraz prawy i górny. Pierwsze wykonuje się linią ciągłą, a drugie przerywaną. W oznaczeniach kodem QR elementami charakterystycznymi są trzy wielomodułowe kwadraty. W kodzie MaxiCode wzór wyszukiwania przypomina tarczę strzelecką, zaś w Aztec – są nim koncentryczne kwadraty.

Nieczytelny kod kreskowy - przyczyny Chociaż może się wydawać, że kod kreskowy nie ma zauważalnych wad, subtelne niespójności w jego wykonaniu mogą uniemożliwić odczyt. Na jego czytelność wpływa wiele czynników, w tym: za mały kontrast – czytnik musi być w stanie rozróżnić jasne i ciemne elementy kodu; może to być problemem na przykład w przypadku kodu 1D nadrukowanego na tekturze albo kodu 2D na materiale odblaskowym, jak metal; liniowe kody zwykle wymagają większego (80%) kontrastu niż kody 2D (20%), brak jednolitości jasnych i ciemnych elementów kodu – możliwe przyczyny to: problem z nierównomiernie znakującą drukarką, skazy na podłożu, niedobrane oświetlenie powodujące odbicia i cienie na podłożu (światło rozproszone ułatwia odczyt kodów na błyszczących, płaskich powierzchniach, oświetlenie pod niskim kątem zwiększa czytelność wytłaczanych lub grawerowanych kodów), zadrukowanie cichej strefy (quiet zone), czyli odstępu wokół kodu, spowodowane m.in. przesunięciem się podłoża podczas znakowania, niewłaściwe ustawienie czytnika kodu: w za dużej odległości, pod nieodpowiednim kątem (czytniki laserowe należy ustawiać tak, by linia skanowania była prostopadła do linii kodu i przecinała wszystkie jego elementy), słaba jakość wykonania kodu: zniekształcenia symboli spowodowane przesunięciem podłoża w czasie znakowania, zbyt duże albo zbyt małe elementy druku spowodowane na przykład rozpływem atramentu w podłożu lub awarią drukarki, rozmazane albo wytarte fragmenty symboli na skutek wpływu czynników środowiskowych.