JAK OSZCZĘDZAĆ ENERGIĘ ELEKTRYCZNĄ?

Jednym z działań, które można podjąć na najniższym poziomie i na małą skalę, jest wymiana silników na modele energooszczędne. Są one też przykładem urządzeń, w przypadku których zwiększanie efektywności energetycznej jest narzucane odgórnie oraz regulowane przepisami.

Aby ułatwić tworzenie, wprowadzanie, a później stosowanie się do tych ostatnich, silniki pogrupowano na klasy ze względu na sprawność energetyczną. Podział wprowadziło IEC (International Electrotechnical Commission) w normie IEC 60034-30:2008.

W przypadku silników klatkowych indukcyjnych trójfazowych jednobiegowych o znamionowym napięciu do 1 kV i częstotliwości 50/60 Hz, z 2, 4 albo 6 biegunami, o mocy od 0,75 do 375 kW, zdefiniowano trzy klasy sprawności: najniższą IE1 (Standard efficiency), wyższe IE2 (High efficiency) i IE3 (Premium efficiency) oraz najwyższą IE4 (Super Premium Efficiency).

W 2014 norma IEC 60034-30 została zastąpiona przez IEC 60034- 30-1. Określono w niej cztery klasy sprawności dla silników jednobiegowych znamionowanych według normy IEC 60034-1 lub IEC 60079-0. Dla poszczególnych klas od IE1 do IE4 w IEC 60034-30-1 podano zestawy wartości minimalnych sprawności w zależności od częstotliwości napięcia zasilania, liczby biegunów i mocy silnika. Sprawność urządzenia, na podstawie której określa się klasę IE, wyznacza się według procedury opisanej w normie IEC 60034-2-1. W 2014 również została ona zaktualizowana.

OD KIEDY SILNIKI ENERGOOSZCZĘDNE SĄ OBOWIĄZKOWE?

W 2009 roku Komisja Europejska wydała rozporządzenie o numerze 640/2009. Przedstawiono w nim plan, zgodnie z którym silniki o niższej sprawności miały zostać wycofane z rynku i z użytku na terenie Unii Europejskiej.

Pierwszą datą w tym harmonogramie był 16 czerwca 2011 roku. Od tego dnia silniki musiały mieć co najmniej klasę sprawności IE2. Od 1 stycznia 2015 silniki o mocy znamionowej w przedziale od 7,5 kW do 375 kW musiały z kolei mieć klasę sprawności co najmniej IE3 albo odpowiadać klasie IE2 i być wyposażone w sterownik bezstopniowy. Z początkiem 2017 roku wymóg ten objął też silniki o mocy w zakresie od 0,75 kW do 375 kW.

Ograniczenia te dotyczą konkretnej grupy urządzeń. Zakresem rozporządzenia nr 640/2009 objęto: elektryczne indukcyjne silniki klatkowe o stałej prędkości zasilane prądem trójfazowym, 50 Hz lub 50/60 Hz, które mają od 2 do 6 biegunów, napięcie znamionowe do 1 kV, moc znamionową od 0,75 kW do 375 kW i są określane na podstawie ciągłej eksploatacji roboczej.

Na początku 2014 roku wydano dokument numer 4/2014, który zastąpił ten o numerze 640/2009. Zmodyfikowano w nim artykuł 1, który dotyczy jego przedmiotu oraz zakresu. Główna zmiana to nowa lista urządzeń, których rozporządzenie to nie dotyczy. Znalazły się na niej m.in. silniki do użytku w przestrzeniach zagrożonych wybuchem zgodnie z definicją z dyrektywy 94/9/WE.

Instalacje sprężonego powietrza Jak zwiększyć efektywność? Istotnym powodem nieefektywności instalacji sprężonego powietrza są spadki ciśnienia pomiędzy sprężarką a odbiornikiem. Występują one z powodu utraty energii tego medium przy przepływie przez system. Częściowa strata ciśnienia jest oczywiście nieunikniona w przypadku korzystania z takich komponentów, jak filtry, osuszacze, czy separatory. Generalnie jednak należy dążyć do tego, aby nie przekraczała ona 10%. Na sprawność energetyczną instalacji sprężonego powietrza ma również wpływ pojemność zbiornika, w którym gromadzone jest to medium na wypadek nagłego zwiększonego popytu na nie, co pozwala na czasowe wyłączenie kompresora. Jeśli jest ona zbyt mała w stosunku do zapotrzebowania, sprężarka będzie dłużej eksploatowana. By temu zapobiec, warto zainstalować większy zbiornik główny dla całego systemu albo zbiorniki dodatkowe w pobliżu sprzętu, który okresowo potrzebuje większej ilości sprężonego powietrza.